Żydzi mieszkali w Rudniku nad Sanem od II połowy XVI wieku do drugiej wojny światowej. W znaczący sposób przyczynili się do rozwoju rzemiosła i handlu, w tym koszykarstwa. Przed pierwszą wojną światową mieszkało w mieście 1200 Żydów, a przed druga wojną światową około 805 (około 27% ogółu mieszkańców Rudnika nad Sanem).
W okresie międzywojennym Żydzi posiadali dwie synagogi (jedną murowaną i jedną drewnianą), szkołę religijną Cheder, szkołę religijną dla dziewcząt Bet Jaakow, łaźnię (mykwę), dwa cmentarze (kirkuty) z XVIII i XIX wieku. Działały aktywnie organizacje: oddział Centralnego Związku Rzemieślników Żydów, organizacja robotników żydowskich Histadrut, organizacje syjonistyczne: Mizrachi, Hechaluc, Poalej syjon, organizacje młodzieżowe: Haszomer Hacair i związek harcerski Akiba, Stowarzyszenie Hatchija i Stowarzyszenie Społeczno-Kulturalne Perec. Ponadto istniały: biblioteka Hatchija, drużyna piłkarska Makabi (Maccabi) i Żydowski Klub Cyklistów. Społeczność żydowska pod względem sytuacji materialnej była zróżnicowana. Rynek miasta zamieszkiwały średnio zamożne i zamożne rodziny żydowskie, natomiast w przylegających do rynku uliczkach (np. Wałowej, Kasowej) mieszkały rodziny uboższe.
Trzynastego września 1939 r. Niemcy wkroczyli do Rudnika nad Sanem, spalili synagogę, mykwę, Cheder, kilka domów żydowskich i zamordowali kilkudziesięciu Żydów. Pozostałych Żydów deportowali za rzekę San do sowieckiej strefy. W 1940 roku Niemcy zniszczyli nagrobki (macewy) z dwóch cmentarzy żydowskich. Zniszczone macewy Niemcy użyli do utwardzenia dróg.
Pewna część deportowanych do strefy sowieckiej Żydów zmarła potem z głodu i chorób na terenie Rosji i Kazachstanu. Po agresji Niemiec na Rosję w 1941 r. część rudnickich Żydów została zamordowana we Lwowie, Stanisławowie, Brzeżanach i innych miastach obecnej zachodniej Ukrainy. Ci, którzy pozostali, zostali zamordowani w okolicach Rudnika (w Ulanowie, Krzeszowie, Jarocinie) oraz w obozie zagłady w Bełżcu lub drodze do Bełżca. Żydzi z Rudnika, którzy wyemigrowali w okresie międzywojennym do Niemiec, Francji, Belgii, Holandii, zostali deportowani do różnych gett na terenie Polski, Protektoratu Czech i Moraw i Łotwy, skąd wysłano ich do obozów koncentracyjnych w Auschwitz, Majdanku, Stutthof (Sztutowo), Kulmhof am Nehr (Chełmno nad Nerem) i Dachau. Ci, którzy przeżyli wojnę, wyemigrowali do Izraela, Stanów Zjednoczonych, Francji i Australii.